Korzystając z okazji

Od jakiegoś roku doskonale wiem co to znaczy „łapać chwilę”

To taki moment jak ten teraz…budzisz się ,rejestrujesz,że dziecko śpi i każdą komórką swojego ciała pragniesz aby tak zostało jeszcze przez godzinę,przy czym uruchamiasz swój wysłużony laptop a że to trwa i trwa,to w między czasie robisz sobie kawę i do toalety zdąrzasz.Mija 10 minut,dziecko jeszcze śpi.Mały sukces.
Zasiadasz,by napisac coś na blogu,bo tyle myśli ,wydarzeń  żeby utrwalić,ale szare komóry jeszcze chyba śpią,bo mętlik w głowie.Nic dziwnego,jest po piątej rano i kawa jeszcze za gorąca aby obudziła.
Riczątko aktualnie przechodzi fazę trudnego zasypiania i drzemania tylko na spacerach,wobec tego wybywam z domu na jakies 4 godziny łącznie dwa razy dziennie.Nie tylko się dotlenić,bo jakby ktoś nie pamiętał to u nas droga piaskowa,jeszcze  niedawno „poprawiana” przez gminę i zrobiona tak,że samochodem trudno przejechac a co dopiero wózkiem.Mam trening całego ciała,bo koła zakopują się w piasku i trzeba się wysilić aby popchnąć naszego x-landera te 1,5 kilometra i powrotem.
No  ale nie będę się żalić,bo ostatnio zostałam upomniana,że narzekactwo uprawiam nagminnie i prawda,wiec ciach temat.Z tą drogą,oczywiście.
Jak rezydujemy w domu to wiadomo,należy uprać,ugotować,posprzątać,zajać się ogródkiem,poprasować.Udaje się wszystko ogarnąć,tylko ze jednocześnie pilnując dziecko,które odkryło,ze ma nóżki co to do wstawania i samodzielnego przemieszczania się służą.Nie mogę napisać,że chodzi,ale  prawie.W każdym bądź razie na sekunde z oka spuścić nie można,bo trenuje moja córa zawzięcie.
Czas już na to.Przecież skończyła roczek.Tak,moje maleństwo wyrasta z wieku niemowlęcego.Teoretycznie.
Ile było łez wzruszenia w okolicach dnia jej urodzin.Wspomnienie ciąży i dramatycznego niemalże porodu wyciska ze mnie słone soki.Do tej pory nie pogodziłam się z tym,ze moja ciąża trwała krócej,że tak nagle doszło do porodu,wrecz czuje się gorszą matką przez to wszystko.
No ale nie czas na łzy i smutne wspominki.Impreza urodzinowa Riczątka udana.Mimo tego,że moja rodzina została potraktowana po macoszemu i w ogóle nie zaproszona.Udawałam,ze nie ma tej kwestii,starałam się nie myśleć,by nie stwarzać przykrej atmosfery przy dziecku.Chciałam,żeby było idealnie.I choć własnoręcznie wykonany torcik nie powalał wyglądem ,to smakował wybornie a ja byłam z siebie bardzo dumna.Dwa przygotowane w pocie ciała dania też pycha,sałatki udane,ciasto tez wyszło.Goście zadowoleni,tylko tesciowie  miny mieli nietęgie,a Riczi dokazywała.Ale najważniejsze,aby spełniły się jej urodzinowe marzenia!
Zdecydowanie rośnie z niej towarzyska osóbka.Uwielbia gości i sama w nich bywać.Jaka ona wtedy radosna i komunikatywna,az się wierzyć nie chce że ma tylko roczek.Chyba wiem o czym marzyła dmuchając w świeczkę…Wiecie kiedy jest najszczęśliwsza i radosna?Gdy spędzamy czas we troje.
Niedzielne poranki wyglądają tak,że po przebudzeniu rozgląda się i jak zarejestruje że jest mama i tata,to udziela się jej taki piękny i szczery uśmiech,że serce mięknie.I myślisz wtedy,że choćby niewiadomo co,to musisz znieść fanaberie swojego męża i zostać z nim przez najbliższe 17 lat,żeby uszczęśliwić córkę.
Bo powiem szczerze,że ostatnio to straszymy się rozwodem.Jezu,jak my się kłocimy!Nie wiedziałam,ze tak można się od siebie oddalić i zdystansować.Niby razem a każdym słowem i czynem jesteśmy daleko od siebie.Analizuję i dochodze do wniosku,że normalka,że wiele par przez to przechodzi,bo zupełnie nowa sytuacja..Wszystko jest dla nas nowością i chyba za dużo na nas spadło,a to generuje problemy.Kto czytał „Na rozstaju dróg” wie,że oboje jesteśmy charakterni.Ony jest trudny,ja też niełatwa w obcowaniu ale moim plusem jest to,że potrafię otwarcie przyznac się do błędu i starać się,aby go nie powtórzyć.A Ony to wykorzystuje i na dodatek jest strasznie uparty.Mam wrażenie,że fakt iż jest wśród swojej rodziny i pracuje,upoważnia go do tego aby się z pewnymi sprawami wogole nie liczyć.Ale dobra,nie rozkminiam…
Zasiedzenie w domu podczas ciąży i tego „wychowawczego” roku zrujnowało moją głowe.Rany,jaki ja mam zastój mózgowy!Czasami sprawy proste i logiczne wydają mi się skomplikowane ,myślenie mam jakieś takie pogmatwane,nie umiem znaleźć łatwego wyjścia mimo tego,że widać je czarno na białym.
Przeraza mnie to,bo byłam osobą bystrą i praktyczną,ale dwa lata „ w domu” swoje robią a najgorsze to,że nie szykują się zmiany.Co raz chętniej chciałabym do pracy.Najlepiej takiej z popołudniowymi zmianami i w weekendy,żeby się wymieniac z Onym opieką nad Riczątkiem.Jemu oczywiście to nie pasuje.Wolałby zonę przy garach i pieluchach.Tak samo jego rodzicom…Od zawsze słyszałam gadanie w kołko,że wnuków doczekac się nie mogą,że pomogą ,zaopiekują się..jeszcze zimą była taka śpiewka,a teraz jak ogłosiłam,że mam wizytę w UP i liczę na etat,to teściowa pobladła i nie dowierzała,że do pracy chcę.Radzi mi,”dobrze Ci radzę, z życzliwośći”  żebym się jeszcze rok wstrzymała.Wydaje mi się,ze po prostu nie chce im się zająć małą,są  jeszcze młodzi i choć ich życie odbywa się od sklepu do telewizora,ewentualnie urozmaicone czytaniem przeterminowanej prasy albo spacerem wokół osiedla,to odnajdują się w tym i pasuje.Opieka nad dzieckiem,szczególnie moim żywiołowym,wymaga większej aktywnośći niż właczenie tv.Oprócz tego,z teściami mieszka ich dziwaczna córka ( nigdy nie pisałam,bo trudny temat ) która roszczy sobie wyłączność rodziców i zajmowanie się wnuczką/bratanicą w trybie codziennym jawi się jej jako utrapienie i koniec świata.
Nie przesadzam ani słowem.Czasami mam ochotę wrocić do zamkniętego  „Rozstaju” aby móc pisać otwarcie o wielu sprawach,tyle że znowu się ograniczać do konkretnych czytelników nie chcę.Lubię,jak wszyscy mają dostęp i mogą napisac co myślą.
Temat mojego powrotu do pracy,tzn.znalezienia roboty spędza mi sen z powiek.Z jednej strony,co tu ukrywać wręcz się prosi,bo z jednej wypłaty utrzymac rodzinę,duży dom nie jest łatwo,a z drugiej wiadomo,wizja rozstania z córeczką na wiele wiele godzin przykra.Jestem bardzo wdzięczna losowi,że mogłam być z nią przez ten rok,mimo wszystko to najwspanialszy czas w życiu,jednakże przy wspólnych chęciach można to zorganizować tak,aby był wilk syty i owca całą.Są wieczorne i nocne etaty.No ale zdaniem teściowej,hańba dla takiego mężczyzny co to żona pracuje później niż do szesnastej.Co to za robota! No tak,jak się pracowało od 8 do 12 to nie można mieć innego podejścia i zrozumienia,że można inaczej.Tym bardziej,że trzeba.
Obiło mi się o uszy,że jakieś tropikalne upały nadciągają,tymczasem za oknem dzień zapowiada się chmurzasty i wietrzny.W sumie,może to i lepiej…Napstrykałam fotek,co by pokazać w jakich okolicznościach mieszkam,ale jakoś nie mogę się zebrać  by napisać odpowiednią otoczkę do tych zdjęć.Po pierwsze brak czasu,po drugie tak mi się te widoki opatrzyły,wydają się być tak zwyczajne i nieciekawe i pewnie jest to mdły pomysł na posta..Oprócz tego chodzą za mną myśli żeby spisywać moje matczyne myśli i rozterki,wzieło mnie tez na wspominki o karmieniu i porodzie pod wpływem pewnego bloga ale jak to zrobić żeby znaleźć wolną chwilę?
Ta póki co dobiega końca :)