Skrótowo

     Ktoś się tu do mnie dobijał,ktoś inny pytał o ciąg dalszy a ja tak mało wylewna ostatnio...

Tak mi po drodze z tym blogowaniem,że nawet nie wiem pod jakim adresem piszę.Możecie się śmiać.

Żałosne z mojej strony,ale prawdziwe.Jednak,jak to mówią "nie ma tego złego co,by na dobre nie wyszło" i dzięki temu,że zapomniałam adresu własnego bloga i pomyliłam go z poprzednim,to znalazłam fajną duszę,także blogującą :) A tam poczułam się jak u siebie :) I taka to oto dygresja :po co mam pisać skoro inni to robią za mnie?Z drugiej strony dotarło do mnie,jak wielu ludzi jest podobnie nieszczęśliwych,że te super foty,relacje i uśmiechnięte twarze na fejsbuku to tylko zasłona dymna.

Ok,nie mam dzisiaj w planach narzekać,chciałam po prostu dać znać,że żyje :)

I nie jest najgorzej.

Lato minęło bardzo upojnie,korzystałam ile się da.I nie mówię tu tylko o wyjazdach,spędzaniu wolnego czasu czy rozkoszowaniu się pogodą.Zaliczam ten czas do bardzo udanych,bo wdrożyłam w praktykę kilka rad mojej psychoterapeutki.

W końcu się przekonałam,że można żyć po swojemu,odważyłam się być sobą pełną gębą i nie bawić w dyplomacje,która zresztą nie służyła mi tylko otoczeniu.Odstawiłam osoby toksyczne na bok i choć naraziłam się tym innym,to i tak nie żałuje.Powoli,żółwimi kroczkami staram się wyprostować relacje z Onym i zdaje się,że to działa.On też zauważył,jak wpływa na nas sąsiedztwo rodziny i widzę,że powoli wyciąga wnioski.Trochę się boje przechwalić,no ale ryzyk fizyk...:)

A wszystko to między innymi dlatego,że kupiliśmy sobie mały domek na kółkach.

Przyczepa dała nam możliwość wyrwania się od codzienności na spontanie,bez planowania,logistycznych przygotowań do wyjazdu a co za tym idzie bez dzielenia się tym wszystkim ze szwagrami,którzy lubią ingerować w to,co,kto,kiedy,gdzie i dlaczego, i co to jest w ogóle za głupi pomysł!

Zakup był bardzo nieplanowanym krokiem,wyskoczył w połowie wakacji jak Filip z konopi tym samym  wprawiając mnie w osłupienie. Ony zaskoczył mnie tak jak teoria płaskoziemców na temat naszej planety.Byłam w totalnym szoku jak któregoś niedzielnego ranka ślubny obudził mnie na kawę i postawił do pionu mówiąc "Jedziemy na Mazury po przyczepę" .I pojechaliśmy ...a ta podróż była niczym jak nasza nieodbyta podróż poślubna.Wróciliśmy  podekscytowani i szczęśliwi a potem już nie spędziliśmy żadnego weekendu w domu :) I stąd to moje milczenie między innymi.Pisać może było i o czym,po poznaliśmy wiele nowych miejsc i ludzi.Przeżyliśmy sporo niestandardowych dla nas sytuacji,wykopani ze swojej strefy komfortu doświadczyliśmy sporo nowości i uczyliśmy się przede wszystkich samych siebie na nowo.Ja uwielbiam wyzwania i wszystko co nowe i nieznane mnie pociąga,ale Onego nie znałam od tej strony.Odnalazł się w tej karawingowej rzeczywistości doskonale,otworzył na nowe doznania i wyzwania.Własnie to w tym wszystkim jest chyba najlepsze,że dostaliśmy nowe życie :) 

Poza tym,to wszystko po staremu..zaczął się rok szkolny,nad czym ubolewam bardziej niż sama uczennica.Dla niej szkoła,choć to już IV klasa,to wciąż przyjemność a po lekcjach to już w ogóle high life.Jazda konna,aerial i spotkania oazowe.Tym ostatnim mnie mocno zaskoczyła,ale po przemysleniu przyznałam sobie punkt.Prowadzenie dziecka do kościoła,przygotowanie do sakramentu oraz sama I Komunia Św. nie była u nas dlatego,że  " wszyscy robią".Mimo przyjęcia,szycia sukienki na miare,prezentów moje dziecko podeszło do sprawy poważnie i konsekwencją tego jest dopominanie się o uczestnictwo we mszy niedzielnej i inne angażowanie się w życie parafii.No,jestem dumna.