Urywkowo

Nareszcie chwila dla mnie.Bo zbuntowałam się tymczasowo ( chwilowo ) wobec rzeczywiśtośći.Zasiadam więc ze świeżo upieczoną drożdzówką i kubkiem kawy.Richie/Riczi (nazwana tak przez ojca swiego od "ryczy" czyli płacze jakby ktoś nie wiedział ) próbuje zasnąć obok.Po każdym posiłku nawiedzają ją konwulsje,to gazy spac nie dają.Mnie i jej.Ja już nie mam siły a Ona jeszcze walczy.Kazda moja próba zalogowania się do blogera jest bojkotowana,obecna też.Własnie się poddałam i wziełam małą na ręce,a gdy ona jest już w mych objeciach to zaraz doszukuje się piersi i ani się obejrze gdy próbuje wyssać ze mnie mleko przez koszulkę.No więc karmię.Niech żyją rogale czy inaczej zwanymi gniazdami do karmienia!Zwrócie uwagę jakimi słowami zaczęłam post...Mineły dwie,trzy minuty i stały się nieaktualne.I niech nikt nie ma pretensji że pisze o macierzyństwie i dziecku,bo co zrobie kiedy własnie to stało się całym moim światem.Gdyż dziecko trafiło mi się nienajedzone...mogłaby godzinami ssać cyca,potem przy nim zasypiać i budzić się z piersią w ustach.A jak nie to jest ryk.Słusznie tatuś nazwał ją Riczi.No i tak w kółko.A w między czasie trzeba przeciez coś zjeść,do tego zjedzenia przygotować,umyć się,ubrać,zaglądnąć do lustra albo interneta,pogadać z sąsiadką za płota,odebrać telefon,załatwić coś w urzedzie.Jak ja to robię,że ogarniam?Sama nie wiem...

Niewygodnie mi pisac z tym rogalem na kolanach.Cdn.

Mineło kilka dni od powstania powyższego tekstu,ale niewiele się zmieniło.

Zmęczenie sięga zenitu,ciało opada z sił a głowa przestawia się na automat.

A mój automat to jest taki cofnięty jakby,nieaktualizowany i w ogóle trudno się na nim pracuje.No ale muszę jakoś.

Riczi u mojej piersi z małymi przerwami od ósmej rano a jest prawie jedenasta.Mąż poskąpił mi zmywarki,wiec stos naczyń straszy w kuchni.A kuchnia otwarta na jadalnie i salon więc mieszkanie sprawia wrażenie nieposprzątanego.Czy przesadzam?Bo słyszałam,ze tak.Ponoć codzienne sprzątanie nie jest konieczne,obiad też można raz dwa trzy dni ugotować albo zjesć coś na sucho.Sorry bardzo,ja tego nie uznaje.Ony chyba też i wolę się nie przekonywać.Chłop ciężko pracuje,wraca ztyrany jak wół a na miejscu czekają go kolejne obowiazki.I co,mam mu dać na obiad parówki z keczupem?

No więc dwoje się i troję i potrafię wiele zrobić na raz.O tym to już chyba kiedyś pisałam.Tylko,żeby nie było że straszę i do macierzyństwa negatywnie nastawiam.

Nieeeee!To najcudowniejszy stan jaki można przeżyć.Ale dzisiaj nie będzie na słodko różowo w tym temacie.Bo Was przesłodzę.Tak własnie wyglądają moje dnie i tygodnie,taki sandwich.Warstwa zmęczenia,kolejny plaster złośći a posmarowane miłością.Smaczne!Nad wyraz :)